Nga “Koha për t’u zgjuar” në ekran, te “Kronikat e mjegullës” në letër; Bashkim Hoxha mbetet një prej zërave më origjinalë të kulturës shqiptare, që përzien kujtesën, ironinë dhe ndjeshmërinë njerëzore në çdo faqe të krijimtarisë së tij.
Në një kohë kur fjala shpesh humbet mes zhurmës, Bashkim Hoxha vazhdon ta kthejë atë në formë arti. Shkrimtar, dramaturg, gazetar e skenarist, ai ka ditur të mbajë gjallë një lidhje të rrallë midis kulturës dhe jetës së përditshme. Me një prani të qëndrueshme në ekranin shqiptar përmes emisionit të mëngjesit “Koha për t’u zgjuar”, Hoxha është bërë për publikun një zë që zgjon jo vetëm ditën, por edhe mendimin.
Në letërsi, ai është cilësuar si një nga përfaqësuesit më të denjë të postmodernizmit shqiptar. Romani i tij “Kronikat e mjegullës” është një udhëtim në kujtesën kolektive, ku historia dhe legjenda ndërthuren për të zbuluar brishtësinë e së vërtetës. Siç vëren studiuesi Behar Gjoka, Hoxha: “lexon historinë nga brenda”, duke e çliruar nga patosi dhe duke e kthyer në pasqyrë të njeriut shqiptar mes epokave.
Lista e veprave të tij është e gjerë: nga “Dimri i librave” dhe “Një shaka e vogël me vdekjen” te “Hotel Ballkan” dhe “Ground Zero / Dëshmitari i Shkretëtirës”, që tashmë flasin edhe në gjuhë të huaja. Çmimet që ka marrë, si “Rexhai Surroi” për romanin më të mirë, apo “Aleksandër Moisiu” për dramaturgji, e bëjnë një figurë të rrallë që ka arritur të bashkojë suksesin artistik me atë publik.
Në thelb të krijimtarisë së tij qëndron obsesioni me historinë dhe kujtesën: jo si muze, por si një fushë ku fjalët e harruara mund të zgjojnë shpresë, dhimbje dhe reflektim. Për Hoxhën, e shkuara nuk është e mbyllur, ajo kërkon të kuptohet përmes ndjenjës dhe mendimit.
Në Frankfurt, ku “Kronikat e mjegullës” shkëlqen në stendën e Kosovës, zëri i Bashkim Hoxhës del përtej kufijve, si dëshmi se letërsia shqiptare mund të zgjojë jo vetëm mëngjeset, por edhe ndërgjegjet.
