Nuk e njoh qytetin, as nuk më njeh ai.
Kemi ndryshuar shumë, shumë që të dy.
MungojnĂ« miqtĂ« e vjetĂ«r, sâpo gjej miq tĂ« rinj.
Shekulli është tjetër, bota, gjithsesi.
Eci rrugës vetëm, me një barrë mendime
Kërkoj miqtë e vjetër, kërkoj veten time.
Bëra burg për ty, dikur, Tirana ime
Shkaku i një vule, shkaku i një vize!
Bëra burg për ty, mbyllur në qeli
Po nuk isha vetëm, qeshë me miqtë e mi.
Ku janë ata burra, ku tulaten, vallë?
Lëngojnë në shtëpi apo në spital?
Janë dyndur ngamos, kanë marrë botën në sy:
EuropĂ«, AmerikĂ«, azil nĂ« pleqĂ«riâŠ
Ca të tjerë flenë gjumë, diku në periferi
Në Sharrë a Tufinë, nën një qiell gri.
Eci bulevardit, sheshit Skënderbe
Larg mali i Dajtit, mbuluar me re.
Ka ndryshuar Tirana, sâĂ«shtĂ« mĂ« ajo qĂ« ish
Tani Ă«shtĂ« Nju-Jork, Berlin, RomĂ«, ParisâŠ
Vinçat ngrenë krye, rrokaqiej plot
Makina pa fund, njerëz, zhurmë e smog.
Kafenetë cit, baret cep më cep
Me çuna e goca e muzikë rep.
Pije e orgji deri në mëngjes
Dikush hiqet zharg, dikush ndofta vdes.
U flas si vëlla, shqip u flas, për besë.
Njëri më sheh vëngër, tjetri më përqesh.
ĂâtĂ« bĂ«j, ku tĂ« shkoj, me kĂ« tĂ« pi njĂ« gotĂ«:
Gëzuar, Dritëro! Ave, Moikom!
KĂ«rkoj TiranĂ«n time, por sâpo e gjej dot
SâmĂ« mbetet tjetĂ«r, miq, veç tĂ« derdh njĂ« lot.
